Klasycystyczny kościół pod wezwaniem św. Marcina, z lat 1800-1804 (wyposażenie późnobarokowe)
Pierwsza, legendarna wzmianka o wiosce pochodzi z 1134 roku. Miejscowość stanowiła miejsce odpoczynku na szlaku kupieckim, chronione prawem książęcym. Pierwszy drewniany kościół pw. św. Marcina mógł powstać w 1200 roku. W 1300 roku wybudowano drugi kościół drewniany, który służył wiosce przez około 500 lat i przetrwał do XIX wieku. Tutejszy kościół był kościołem parafialnym dla wiernych podlegających pod opactwo cystersów w Rudach, tamtejszy bowiem kościół służył w średniowieczu wyłącznie zakonnikom. W 1624 roku cystersi przejęli duszpasterstwo w wioskach im podlegających. I chociaż pozostała nazwa parafii w Stanicy, to kościołem parafialnym był odtąd kościół w Rudach. Z biegiem lat kościół filialny w Stanicy okazał się za mały. W 1800 roku zaczęto budować nowy, murowany kościół. Inspektorem budowy był cysters – o. Grzegorz Walentin, a mistrzem budowy – Jan Langer z Raciborza. Nowy, orientowany, klasycystyczny kościół poświęcono w 1804 roku, prawdopodobnie w niedzielę po uroczystości św. Bartłomieja. W dniu poświęcenia opat klasztoru Ojców Cystersów w Rudach podarował kościołowi pochodzącą z Pragi kopię figurki Dzieciątka Jezus. W styczniu 1945 roku mieszkańcy Stanicy udzielili schronienia wypędzonym mieszkańcom z wiosek położonych na prawym brzegu Odry. Uciekinierzy przebywali w Stanicy do końca marca 1945 roku. W tym czasie proboszcz parafii w Rudach – ks. Emil Jatzek zaproponował stanowisko lokalisty i tymczasowego administratora kapelanowi sióstr zakonnych z Pilchowic – ks. Leopoldowi Maruszczykowi. Były proboszcz z Ostropy zamieszkał w tutejszej szkole. Od 1952 roku Stanica jest ponownie samodzielną parafią. Ostatni remont kościoła przeprowadzono w 1994 roku. Dachy pokryto blachą miedzianą i położono nowe tynki, a we wnętrzu kościoła odnowiono współczesną polichromię.
